گر آگهی به سیر فنا و بقا بخند

عبرت بهانه جوست بر این خنده ها بخند

گل رستن و بهار دمیدن چه لازم است

در زیر لب چو آبلهٔ زیر پا بخند

افسردی ای شرر به فشار شکفتگی

آخرتو راکه گفت در این تنگنا بخند

مستغنی از گل است مزار شهید عشق

ای غنچه لب ، توبر سرخاکم بیا بخند

فرصت کمین وعدهٔ فردا دماغ کیست

ای گل بهار رفت برای خدا بخند

منعم ! غبار چهرهٔ محتاج ، شستنی است

بر فقر گریه گر نکنی بر غنا بخند

چندین سحر به وهم پرافشان ناز رفت

یک گل تونیز از لب بام هوا بخند

درپرده خون حسرت بی دست وپا مریز

گاهی چو اشک گریهٔ دندان نما بخند

صدگل بهارمنتظر یک جنون توست

آتش به صفحه ات زن و سرتا به پا بخند

با صبح گفتم از چه بهار است خنده ات

گفت اندکی تو هم زتکلف برآ بخند

بر شام ما چو شمع جوانی بسی گریست

پیری کنون تو گل کن و بر صبح ما بخند

بیدل بهار عمر شکفتن چه خنده است

ای غافل از نفس عرقی از حیا بخند